NIEUWE recensies 15+

Twee kunnen een geheim bewaren als er een dood is
Karen M. McManus

Als hun moeder opgenomen moet worden in een ontwenningskliniek trekt de zeventienjarige tweeling noodgedwongen Ellery en Ezra in bij hun oma. Ze kennen haar nauwelijks, evenmin als het dorp waar zij woont: Echo Ridge.
Ellery vindt het toch wel een beetje spannend. In Echo Ridge ligt het park Murderland, waar vijf jaar eerder een meisje gevonden werd, net zo oud als zij. De tiener, Lacey, was vermoord, de dader is nog steeds onbekend. En dat is nu net waar Ellery zich graag mee bezig houdt: onopgeloste moordzaken!
Dat komt vast – denkt ze – doordat ook haar tante Sarah verdwenen is, waarschijnlijk dood. Sarah was de tweelingzus van de moeder van de tweeling.
Als Ellery ontdekt dat het vermoorde meisje een homecomingqueen was, net als haar tante, slaat de schrik haar om het hart als zij op haar beurt een van de drie uitverkorenen blijkt te zijn voor die titel. Het jaarlijkse homecomingfeest is al vrij snel na hun aankomst, en is een belangrijk evenement te zijn op school.
En er is iemand die het leuk vindt om dreigementen rond te strooien: er worden graffiti gespoten met teksten als deze:

IK BEN TERUG
KIES JE KONINGIN MAAR, ECHO RIDGE
FIJNE HOMECOMING

Het is een heel andere wereld voor de tweeling. Hun oma is nogal ouderwets in hun ogen, ze houdt van regels. Maar misschien vinden ze dat ook wel prettig na het losse ongeregelde leven dat ze met hun moeder leidden. Een vader was er niet. Dat was een losse flodder, zei hun moeder altijd. Het leven bij oma is een tegenwicht voor het gedoe op school, dat een afspiegeling blijkt te zijn van de sfeer in het dorp. Want de verdwenen meisjes en de nieuwe bedreigingen drukken hun stempel op het dorpsleven.

Niet alleen Ellery is een verteller. Er is ook Malcolm, een klasgenoot, die het zwaar heeft als jongere broer van de verdachte van de moord op Lacey, hetgeen nooit bewezen werd trouwens. Maar Declan, de broer, verhuisde, en dat was een teken van schuld in de ogen van de dorpelingen.
En valt de appel immers niet ver van de boom? Die Malcolm zal wel te maken hebben met de bedreigingen…

En dan verdwijnt er weer een meisje, net als Ellery een kanshebber op de titel van homecomingqueen. En het verhaal gaat dat Declan terug is in het dorp.
Een en een is twee. Dat vinden nogal wat mensen. Ellery twijfelt, zij vindt Malcolm stiekem heel leuk. En Ezra is ook bevriend geraakt met hem. Maar stel dat het niet de twee broers zijn, wie dan wel?

Deze Amerikaanse Young Adultthriller hapt lekker weg. De inbreng van een buitenstaander in de persoon van Ellery, een meisje dat nieuwsgieriger is dan goed voor haar is, is goed gevonden. Zij staat tegenover Malcolm de insider, die tegelijk ook de zondebok is. Twee tieners, ieder op een eigen manier slachtoffer, vinden elkaar aarzelend terwijl ze ieder eigen redenen hebben om de raadsels op te lossen. Het verhaal dat anders niet meer dan een romantische thriller zou zijn, krijgt zo iets meer body.

Karen McManus is marketing- en communicatieprofessional. Haar debuut, Een van ons liegt, stond meer dan een jaar op de New York Times-bestsellerlijst en is vertaald in 38 talen.

ISBN 9789000364381 | paperback | 280 pagina's | Uitgeverij van Goor | februari 2019
Leeftijd vanaf 15 jaar
Vertaald uit het Engels door Willeke Lempens

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wat zou Martin doen?
Nic Stone

De politie doet aan ‘etnisch profileren’: ze gaan uit van uiterlijke kenmerken i.p.v. objectief verdacht gedrag. Dat speelt in Amerika misschien meer dan elders, ook doordat er dagelijks incidenten zijn.

Hoofdpersoon in ‘Wat zou Martin doen?’, Justyce McAllister, heeft zijn leven lang al last van vooroordelen en racisme, al heeft hij nog zo’n goede resultaten op school en is hij een uitblinker in debatteren, hij is en blijft zwart. Hij is toegelaten tot Yale, maar begint te twijfelen of hij daar wel heen wil, als hij steeds vaker te maken krijgt met racistische uitingen. Ook op school, waar zijn leraar zijn best doet om zijn leerlingen te leren te relativeren, en om te gaan met vooroordelen. In de klas zit Jared, een blanke jongen, die ontkent dat er vooroordelen bestaan. Want Manny’s ouders hebben ‘ondanks hun kleur’ de hoge maatschappelijke posities hebben bereikt die ze hebben.

“Ik ben het gewoon zat dat mensen suggereren dat Afro-Amerikanen het tegenwoordig nog steeds zo moeilijk hebben. Het interesseert me niet wat SJ zegt, Manny. Jouw ouders bewijzen absoluut dat er tegenwoordig gelijkheid is
(daar lacht Manny om, maar Justyce hoort dat het niet van harte is. De woorden doen Justyce denken aan die handboeien…deze stomkoppen ‘zien’ Manny misschien niet als ‘zwart’, maar Justyce weet maar al te goed dat de politie dat wel zou doen.)’

Want Justyce heeft een zeer confronterende ervaring gehad.
Als hij wil voorkomen dat zijn vroegere (blanke) vriendin dronken achter het stuur kruipt, en hij haar op de stoel naast de bestuurder vastgespt, wordt hij uit de auto getrokken en gearresteerd door de politie die niet luistert naar zijn uitleg.
Ze slaan hem handboeien om en nemen hem mee.
Tenslotte wordt hij vrijgelaten zonder excuus.
Wat men ook zegt, hij is zwart in een overwegend door blanken geleid land. Een van de manier om om te gaan met deze heftige confrontatie is brieven schrijven aan de voorvechter van rassengelijkheid. Want hoe deed Martin Luther King dat dan? Hoe hield hij het vol?

Of het hem helpt is de vraag. De werkelijkheid blijft hard. Er volgt nog een confrontatie, wreder dan de eerste. Er wordt geschoten, en er volgt een rechtszaak.
En dan kan hij misschien wel gelijk hebben, hij is en blijft zwart.

Niet alleen hijzelf en zijn klasgenoten moeten er mee om gaan, ook hun ouders en andere naasten. Is het juist als zwarte ouders hun kinderen leren zich gedeisd te houden, eerder weg te kruipen dan de confrontatie aan te gaan? Waarom zou je je nog proberen te gedragen als mensen toch altijd van het verkeerde uitgaan als ze je zien?
Heeft het zin om je netjes te gedragen als je alleen op je huidskleur beoordeeld wordt? Moet je het accepteren als blanken tegen je zeggen dat je niet zo ‘verdomd overgevoelig’ moet zijn?

‘Die gekken willen niet horen wanneer ze mensen kwetsen. Het kan ze geen reet schelen hoe het is om in onze huid te leven.’

Het boek is duidelijk gericht op jongeren. Er zijn flitsende dialogen, er wordt straattaal gebruikt en soms staat de tekst in de vorm van een toneeltekst. Er zijn de brieven – cursief – aan Martin King, die het verhaal onderbreken.

Dit verhaal speelt duidelijk in Amerika, en is niet aangepast aan onze samenleving. Maar helaas: Etnische profilering komt structureel voor en het bestaat ook in ónze samenleving.
Het thema is de kracht van dit boek. Niet het verhaal, dat is niet bepaald origineel. Maar wel het feit dat de schrijver haar personages laat debatteren over het onderwerp en op die manier de lezer ook aanzet tot nadenken.

Nic Stone (Atlanta) werkte als jongerenbegeleider. Wat Zou Martin Doen? is haar debuut.

ISBN 9789000365449 | hardcover | 124 pagina's | Uitgeverij van Goor | februari 2019
Vertaald uit het Engels door Margot Reesink

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vroeger is alles wat ik van je heb
Adam Silvera

‘In een parallel universum leef je nog, Theo, maar ik woon in de echte wereld, waar jij deze morgen in een open kist ligt opgebaard.’

Het is november 2016 als het verhaal begint. De zeventienjarige Griffin verliest de jongen waar hij tot voor kort een relatie mee had door een ongeluk. Toen zij ontdekten dat ze verliefd op elkaar waren, anderhalf jaar eerder, beloofden ze elkaar dat ze nooit dood zouden gaan.
Een onmogelijk belofte, dat weet Grif wel, maar een andere belofte was dat ze altijd vrienden zouden blijven en ook dat kan nu niet meer. Die laatste belofte deden ze elkaar op de dag dat Griffin het uitmaakte. Dat deed hij om Theo zijn vrijheid te gunnen, nu die op het punt stond in California aan de universiteit te gaan studeren terwijl Grif achterbleef in New York.
Ook al is Theo er niet meer, Grif praat nog met hem, en haalt herinneringen op. Aan hun hobby’s: voor Theo was dat Star Wars, voor Griffin Harry Potter. Hij vertelt hoe dat hun vriendschap beïnvloedde en hoe de eerste kus er kwam. Aan de vriendschap met Wade ‘vijfde wiel aan de wagen’, en aan de pogingen om contact met elkaar te houden, nadat Theo vertrokken was. De schrik van de nieuwe relatie. Daar wist Griffin van, maar hij vertelde Theo niet dat hij zelf ook een ander had. En dat terwijl hij nog steeds de hoop had dat het ooit weer goed zou komen met Theo
Nu zit hij behalve met enorm verdriet ook met een schuldgevoel. Hij was niet eerlijk.
Dan leert hij Jackson kennen, de nieuwe vriend, die ook met een schuldgevoel kampt.

Je zou kunnen zeggen dat de hoofdpersoon een puinzooi maakt van zijn leven – hoewel het niet alleen zijn schuld is, maar dat is het nooit – en hij nog moet zien hoe hij daar uit komt.

‘Er bestaat een parallel universum waarin we een clubje van drie zijn dat zo hecht en onverwoestbaar is dat we geen vierde lid nodig hebben om alles even te maken. Een clubje waarin een vierde lid alleen maar voor problemen zou zorgen. Jackson rijdt, jij zit naast hem, ik schreeuw dat jullie de radio harder moeten zetten als ons lijflied gedraaid wordt en we zingen alle drie zo hard mee dat de radio niet meer boven het lichtjes valse, ongedwongen koor van onze stemmen uit komt. Alleen jammer dat niemand van ons in dat universum leeft.’

In twee verhaallijnen, die van het heden en die van vroeger vertelt Griffin over zijn gevoelens. Over die Grote Eerste Liefde die zo belangrijk is in een mensenleven.
Een ontroerende roman over de liefde, en over schuldgevoelens die je nu eenmaal hebt als je geliefde op een dergelijke manier komt te overlijden.
Is dit anders omdat het alleen maar over jongens gaat en dus over homoseksualiteit?
Eigenlijk niet.
Het feit dat de hoofdpersoon last heeft van een lichte dwangneurose ‘dwangdingetjes’ - zoals het in het citaat voorkomende probleem van onevenheid - hetgeen verergert na het overlijden, lijkt ook niet veel uit te maken voor het verhaal. Maar het is een element dat de schrijver er in heeft gebracht om deel uit te maken van de relatie die de jongens hadden als ook van de rouw.

Adam Silvera werd geboren in de Bronx, was werkzaam bij een uitgeverij onder andere als recensent van jeugd- en jongerenboeken. Net als het eerder vertaalde boek is het thema rouw en vriendschap.

ISBN 9789044831733 | hardcover | 348 pagina's | Uitgeverij Clavis | augustus 2018
Leeftijd vanaf 15 jaar
Vertaald uit het Engels door Lies Lavrijsen en Tine Poesen

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De kaart der dagen
De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine 4
Ransom Riggs

Jacob is in de voetsporen van zijn grootvader getreden en toegetreden tot de groep Bijzondere Kinderen. Maar na vele avonturen (drie dikke boeken getuigen daarvan) is hij teruggekeerd naar Florida, zijn woonplaats.

‘Ik had gehoopt dat ik door terug te keren de uiteenlopende draden van mijn leven weer aan elkaar kon knopen: het normale en het bijzondere, het gewone en het het buitengewone.Maar dat was onmogelijk. Mijn grootvader had ook al geprobeerd om zijn levens te verbinden, en uiteindelijk was hij van zijn bijzonder familie én van zijn normale familie vervreemd. Hij had geweigerd om een keuze te maken tussen zijn levens, waardoor hij ze uiteindelijk allebei was kwijtgeraakt…en ik stond op het punt dezelfde fout te maken.’

Het bewijs staat plotseling voor zijn neus: mevrouw Peregrine en al zijn vrienden zijn in Amerika. In Florida. In zijn huis! Maar dat kon toch helemaal niet! Zij horen in Devil’s Acre, in Londen!
Maar het laatste avontuur waarbij Devil’s Acre was ingestort had alles veranderd. Ze hoefden niet meer in een lus te blijven om niet ineens oud te worden, maar konden in de gewone wereld verblijven en langzaam ouder worden, net als Jacob.
Daar zijn ze dan: Emma - ooit de vriendin van Abe, Jacobs grootvader, en nu de vriendin van Jacob - Bronwyn, Claire, Hugh, Enoch, Willard, Olive en Horace. En mevrouw Peregrine die wil dat ze zich allemaal inzetten om Devil’s acre te herstellen.

Maar Jacob wil het geheim van zijn grootvader ontsluieren. Want als het levensdoel van zijn grootvader het opzoeken van bijzondere kinderen was, om hen te leren met hun gaven om te gaan en met andere Bijzonderen in contact te brengen, dan wil Jacob hetzelfde doen. Hij vindt een soort dagboek, en ontdekt dat er een partner was ‘H’.

‘Jongen, ik ben met pensioen.’
’Wat u vroeger deed dan. U en Abe en de anderen.’
‘En wat weet jij daarvan?’
Opeens leek hij op zijn hoede.
‘Ik weet veel. Ik heb Abes dagboek gelezen.’
Er klonk een metaalachtig gepiep en toen een grom, alsof H net was opgestaan uit zijn stoel. ‘En?’
‘En ik wil helpen. Ik weet dat er nog hulsels rondlopen. Misschien niet zo veel meer, maar eentje kan al vele schade aanrichten. En daarnaast was er nog ander werk.’
‘Dat is heel altruïstisch van je jongen. Maar we hebben de deuren gesloten.’

Ondanks de tegenwerpingen van H en tegen de wens van Mevrouw Peregrine in gaan Jacob, Emma, Bronwyn en Enoch toch op pad.
Maar het is in Amerika anders dan in Europa. Veel gevaarlijker. Er zijn bendes, die ook elkaar bestrijden. En het is helemaal niet bekend of er nog hulsels of schepsels zijn in Amerika. In Europa mogen ze dan wel uitgeroeid zijn, maar dat zegt niets.
En of het nu monsters zijn of niet, die bendeleden zijn behoorlijk gevaarlijk.
Bovendien weten de kinderen dat mevrouw Peregrine absoluut niet blij zal zijn met hun actie en haar best zal doen hen terug te halen.

Naast het ontdekken van een nieuwe wereld, en de spannende belevenissen in dat land is er in dit boek ook ruimte voor romantiek. Jacob twijfelt of Emma wel echt iets voor hem kan voelen. Nu ze zo bezig zijn met het leven dat Abe leidde komt hij weer erg dichtbij voor haar. Ten koste van Jacob.

Opnieuw een dik boek maar nu lijkt het of het ook best minder had gekund. Vooral het begin is niet erg spannend. Je vraagt je af wanneer het nu eindelijk eens begint!
Maar als dat dan het geval is – als we ons in New York bevinden - leg je het boek ook niet meer weg en zit je weer helemaal in de wereld van de Bijzonderen. In het begin doet Jacob een poging om hen te integreren in de normale wereld, hetgeen jammerlijk mislukt. Maar dat ligt eigenlijk meer aan het feit dat de kinderen daar niet zo’n zin in hebben. Zij willen op avontuur!
En de lezer wil dat ook. Kom maar op met het volgende boek!

Het boek bestaat uit hoofdstukken die gescheiden worden door een gekleurde pagina. Ook zijn er weer foto’s. Zelfs een enkele kleurenfoto.

Ransom Riggs (Florida) studeerde Engels aan het Kenyon College en ging naar de filmacademie aan de University of Southern California.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Als je ademhaling stopt
Als je sterft trilogie 1
Christine Geysen

Helia Sarris is de zeventienjarige ik-verteller. Ze vertelt al snel wat het probleem is: zij ziet cijfers op de arm van andere mensen, en weet sinds ze een jaar of vier is dat het de sterfdatum is van die persoon. Toen dacht ze nog dat iedereen dat zag, maar haar vader brengt haar snel op andere gedachten. Ze mag er niet over praten, het is een speciale gave. Maar als niemand het mag weten, als ze er niet over mag praten, hoe kan het dan dat haar vader het wèl weet? Kan hij het ook zien? Hij ontkent ten stelligste, en wil het er niet over hebben.
Net zoals hij het niet over haar oma, de moeder van haar overleden moeder, wil hebben. ‘Dat mens is onbetrouwbaar. Ze liet je moeder ook nooit met rust, maar jou krijgt ze niet. Geen denken aan.’ Maar het gaat steeds slechter met haar vader, hij heeft last van angststoornissen en wordt opgenomen in een psychiatrisch centrum. En dan heeft Helia geen keuze: ze moet naar haar oma.

Als Helia dacht dat haar oma niets weet van haar gave, vergist ze zich. Maar het duurt een hele tijd voor haar verteld wordt hoe het precies zit. En dus ook voor de lezer weet wat er allemaal speelt.
Voorlopig doen we het met Helia’s gave, die niet echt een fijne gave is. Zo leuk is het niet om te zien wat de sterfdatum van anderen is, vooral niet als het gaat om je eigen vader of je vriendinnen!
Bovendien is er nog iets bijgekomen, toen ze negen jaar oud was: als ze de ander onverhoopt aanraakt, ziet ze ook hoe die persoon om het leven komt.
Vreemd is alleen dat ze haar eigen datum niet kan lezen. Althans: geruime tijd niet.
Die van haar vader echter wel, en die komt snel naderbij. Als haar voorspelling klopt, dan zal hij sterven op de dag dat op school het kerstfeest is.

De situatie stelt me gerust en misschien zijn het de naweeën van mijn positief examen, maar ik stap goedgezind de kamer van pa binnen.
'Kan het iets minder optimistisch? Ik ga wel dood vandaag.'
De glimlach op mijn gezicht verzuurt.
'Dat is nog geen zekerheid. Als het van mij afhangt, blijf je nog heel lang hier.'

Je zou het bijna vergeten, hoewel dit toch het merendeel van het boek beslaat: Helia is een gewone zeventienjarige als het om school, vriendinnen en vriendjes gaat. Terwijl zij verliefd is op Lex, draait ook Mathis om haar heen. Onzekerheden horen daar bij, al of niet hechte vriendschappen, jaloezie, schoolexamens en op tijd thuis moeten zijn.

Het gegeven is interessant: wat doe je als je weet wanneer iemand sterft? Probeer je dan toch in te grijpen? En hoe sta je in de wereld als je dit soort kennis hebt?
Het is voor Helia een groot probleem. Zeker omdat ze eigenlijk weinig steun ondervindt op het thuisfront.

De lezer wordt geregeld op het verkeerde been gezet: is dit nu een flutromannetje over tienerverliefdheden? Waar gaat dit verhaal eigenlijk over?
Er komen in ieder geval nog twee delen, en als je eenmaal over de helft van het boek bent, kun je je daar meer bij voorstellen. Dan besef je dat het een echte fantasytrilogie is voor Young Adults. Misschien is het geheel van drie delen beter dan ‘Als je ademhaling stopt’, want als eerste deel heeft het de pech de inleiding te zijn. Die is voor dit boek te lang, het is een beetje onevenwichtig.
We wachten het tweede deel af.

Christine Geysen (Lommel, 1987) debuteert met de 'Als Je Sterft-Trilogie'. Ze is naast schrijfster ook dossierbeheerder voor een bedrijf in Leopoldsburg.

ISBN 9789462420922 | Hardcover | 214 pagina's | Uitgeverij Kramat | januari 2019
Leeftijd vanaf 15 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De bruggenbouwer
Markus Zusak

‘Als er voor den beginne (in het schrijfproces tenminste) een tikmachine, een hond, en een slang waren, dan waren er in den beginne – elf jaar eerder – een moordenaar, een muilezel en Clay. Zelfs in het begin moet er iemand beginnen en op die dag kon dat alleen maar de Moordenaar zijn. Hij was tenslotte degene die alle gebeurtenissen in hang heeft gezet en door wie wij nu terugkijken.’

Zo begint het indrukwekkende verhaal over vijf broers, die zonder ouders op een niet nader genoemde plek in een alleenstaand huis wonen. In de loop van de tijd hebben ze allerlei dieren verzameld die net als de jongens zelf niet aan regels gebonden zijn.
De oudste is Matthew, degene die het verhaal vertelt. Hij zorgt voor de nodige financiën, de anderen gaan nog naar school. Hoewel ook de andere broers in de loop van het verhaal ‘gevormd’ worden, is dit voornamelijk het verhaal van Clay, de vierde broer. Zijn groei tot volwassenheid vormt de kern en zo maakt Zusak de naam (Clay betekent klei) volledig waar.

De moeder van de jongens is overleden, de vader verdwenen, de jongens voedden zichzelf op. Zij zijn dan tussen de tien en twintig jaar oud. Conflicten worden vechtend opgelost, want al probeert Matthew er een beetje orde in te houden, het is en blijft een wilde bende. Een hechte bende, dat zeker. Met een uitstraling van ‘Kom niet aan een van ons, je krijgt ons allemaal over je heen.’

Vooral van Clay ga je als lezer houden. Hij is een gevoelige jongen – al mept hij er net zo hard op los, misschien nog harder, juist omdat hij meer worstelt met zijn gevoelens dan de andere jongens. Hij heeft een vriendinnetje, Carey, de vrouwelijke toets in het verhaal. Zij is de enige aan wie hij zijn onzekerheden, zijn twijfels, maar ook zijn dromen vertelt. En misschien het loodzware geheim dat hij met zich meedraagt.

Dat verhaal begint ongeveer in het midden. Op het moment dat de Moordenaar het huis binnenstapt, moet nog helemaal uitgelegd worden wat er allemaal vooraf ging. Wie is de Moordenaar? Wat komt hij doen? Hoe reageren de jongens op hem?
Het duurt lang voor de verhaallijn met de bruggenbouwer aan bod komt, omdat het verhaal van dit bijzondere gezin met stukjes en beetjes verteld wordt. Maar uiteindelijk wordt de wirwar van draden eindelijk samengebonden in een stevige vlecht.

Dit lijvige boek zit fantastisch in elkaar. Steeds het heen en weer schieten in de tijd, waardoor er telkens weer een nieuw puzzelstukje op zijn plek valt. Verslavend is het! En prachtige zinnen staan er in, die overigens alleen in de context begrepen kunnen worden.

‘Ze kwam uit de radio geklommen.’
‘Zijn stalen buik ging roesten.’

Een boek dat je vaak kunt herlezen, er zit zoveel meer in dan je op het eerste oog ziet.
Moeilijk is het evenwel niet. Zusak is een rasverteller, hij gebruikt geen moeilijke woorden. Dat zou ook helemaal niet passen in een verhaal als dit. Wel heeft hij er plezier in om te verwijzen naar de klassieke schrijvers, maar om dat te begrijpen hoeft de lezer geen voorkennis te hebben.
Homerus zou vast trots zijn op deze navolger…
De doelgroep is 16+, maar ook voor volwassenen is dit boek een aanrader.

Markus Zusak (Sydney,1975) kennen we van De boekendief, een bestseller uit 2005 die diverse prijzen won. De Bruggenbouwer kostte hem zo’n tien jaar, en was absoluut het wachten waard!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dante 2
Slaves deel 4
Miriam Borgermans

Even recapituleren: De serie heet Slaves, maar over de twee hoofdpersonen worden aparte boeken geschreven: twee levens die elkaar raken en weer loslaten. Er is Raven, en er is Dante.
Raven, deel 1 en 2 zijn al eerder uitgekomen, net als Dante 1.
Dit wordt dus Dante 2, we vervolgen het verhaal van Dante 1, waarbij er minimale uitleg is – indien nodig – over wat er eerder gebeurde, en over wat er bij Raven gebeurde. Niettemin is het handig om de boeken in volgorde te lezen.

In 2558 is de wereld nog erger verdeeld in rangen en standen. Alles komt neer op macht. Wie de macht heeft heeft het beste. Maar zoals we wel weten is geluk en vriendschap niet iets wat je kan kopen, en er wordt dus in die hogere kringen heel wat afgekonkeld, complotten gesmeed, mensen verraden om zelf maar hoger op te komen, en intussen worden degenen die volgens de ‘regels’ minder zijn, gebruikt, zeg maar misbruikt.

In die situatie zit Dante als deel 4 begint. Hij komt uit de buitengebieden, hoort bij de trashers, die gebruikt kunnen worden als slaven. Hij is in handen gevallen van Cym, een slavenhandelaar. Zij heeft flink aanzien in de hogere regionen, maar haar verliefdheid op Dante lijkt haar de das om te doen. Ze wil hem breken…

Voor Dante draait het leven maar om twee dingen: Raven is er een van. Hij voelt zich schuldig omdat hij dat kleine meisje - vier jaar jonger dan hijzelf – naar de school voor Delicatusslaven heeft laten sturen. Het is niet goed met haar afgelopen. En daar heeft hij notabene ook zelf schuld aan.
Zijn tweede passie is vliegen.

‘Ik denk aan de blauwgroene glazen wand van de verkeerstoren van Deep Space Industries. Het geflikker van de lichten op het lanceerplatform als de shuttle vertrekt. De gigantische bouten waarmee hij vastzit, die kapot springen door de kracht van de raketmotoren. Het gevoel van het Trash-sokoldrukpak en de versnelling die je rug plat in je stoel drukt. Het beslagen vizier. Het zweet. Het donderend geraas waarmee je in één minuut van stilstand de snelheid van het geluid bereikt.’

Door zich hieraan vast te klampen weet hij zich tegen Cym te verzetten. Maar vlak voor hij uit haar handen bevrijd wordt krijgt ze hem toch nog klein, en een derde drijfveer komt er bij: Wraak...
Dante heeft veel vrienden, en krijgt er in de loop van het verhaal nog veel meer bij. Misschien geen machtige Genoten (= bestuurders en werknemers van banken) maar wel heel slimme mensen met veel talenten op allerlei gebied.

Het is een enorm werk dat Miriam Borgermans levert. Vier van die dikke boeken uit haar schrijversduim zuigen, boeken, die geen moment vervelen maar je in tegendeel meezuigen naar het einde, dat geen einde is. Er is weer een enorme cliffhanger, en - nou ja, na twee delen over ieder van hen - verwacht je minstens een vijfde deel over Dante en Raven samen.
Maar wat vooral belangrijk is: zal er een nieuwe maatschappij ontstaan? Een ideale maatschappij, zonder rangen en standen? Zonder die Big-Brothersfeer? Zonder geweld? En dat ook nog geloofwaardig? Het lijkt me een enorme uitdaging voor de schrijfster.

De scenes zijn vaak filmisch, je ziet voor je ogen gebeuren hoe luchtschepen zich verplaatsen en bedreigd worden, er zijn veel geweldsscènes, maar er is ook volop ruimte voor sociale scenes. Goed tegen kwaad, en het blijft lang onduidelijk wie er zal winnen, want het gaat Dante niet altijd voor de wind.
En achterin bevindt zich een woordenlijst voor de woorden die in het jaar 2558 gebruikelijk zijn, maar nu nog niet.

ISBN 9789044834314 | Hardcover | 440 pagina's | Uitgeverij Clavis | december 2018
Leeftijd vanaf 15 jaar

Het verdronken land
Olga Ponjee

Een groot deel van Nederland is nog niet zo lang geleden geteisterd door een vreselijke storm. Dijken zijn verwoest en hielden het water niet meer tegen. Dorpen en steden zijn weggespoeld, vele mensen en dieren omgekomen. Het gedeelte van Nederland dat nog geen wateroverlast heeft stroomt vol met vluchtelingen, die de nodige problemen met zich mee nemen. Onvoldoende huisvesting, niet genoeg voedsel, te weinig medicijnen.

Hoofdpersoon Loekie is op haar voormalige, deels ondergelopen school, die niet meer in gebruik is. Er wordt een actie gehouden ten bate van de vluchtelingen. Ze is in de buurt van de aula, waar premier Berk onverwachts een woordje zou komen doen. Dat was niet bekend gemaakt, maar toch wisten mensen er van. Loekies moeder onder andere, zij pusht haar dochter om de premier wat vragen te gaan stellen. Maar op het moment dat ze haar telefoon richt op Emir Berk en haar eerste vraag stelt, wordt er geschoten. Loekie filmt zodoende onbedoeld de moord op de premier.

Daarna is zij doelwit van de moordenaars die willen weten wat ze gezien heeft. Als ze op de vlucht slaat denkt ze eerst aan Joris, haar vriendje. Maar als ze hem een berichtje wil sturen toetst ze – per ongeluk? - het telefoonnummer in van haar vroegere buurjongen, Jacinto.
Jacinto is op dat moment met zijn zusjes en ouders op weg naar Eindhoven, om het vliegtuig te nemen naar Curaçao. Als hij het berichtje leest, laat hij zijn familie achter, en rijdt naar Utrecht. Hij stuit op wanhopige en boze vluchtelingen, die hem tegen willen houden. Iemand redt hem en neemt hem mee naar Laag-Catharijne, een vreselijk oord, aangeduid door de overheid, waar mensen die geen andere vluchtmogelijkheid hebben, proberen in leven te blijven. Hij doet daar een vreselijke ontdekking.
En dan is er nog een derde jongere, Felix, de zoon van een beruchte rechtse politicus. Felix wordt ontvoerd, maar hij begrijpt niet waarom.

Deze drie jongeren gingen niet echt met elkaar om toen alles nog goed was, maar het ziet er nu al snel naar uit dat zij elkaar beter gaan leren kennen. Alle drie voeren zij op een eigen manier strijd tegen een partij waarvan ze eigenlijk niet eens weten wat die van plan is. Of überhaupt wie er allemaal bij horen. En zo weet de lezer dat dus ook niet. Lang blijft de twijfel bestaan wie er bij de goeden en wie bij de slechten horen!
Hoe het zit wordt duidelijk in drie verhaallijnen, waarbij er steeds gewisseld wordt van vertelperspectief. Loekie is het meest aan het woord, zij is een vrij resolute jongedame die zich ogenschijnlijk niet zo veel aantrekt van wat anderen van haar denken.

Een dystopische maar erg realistische roman voor jongeren, goed te lezen door ouderen. Er worden vraagstukken aan de orde gesteld waarop niet zo een-twee-drie een antwoord te geven is.

‘Is de EU ons komen helpen? Heeft de storm het beste in ons naar boven gehaald? Doe toch niet zo naïef, meisje. We gaan elkaar aan stukken trekken over de laatste huizen, de laatste happen eten, de laatste medicijnen. En wie denk je dat de strijd wint? De mensen die lief samenspelen? Of de mensen die bereid zijn tot verschrikkelijke dingen?’

Is Loekie inderdaad naïef? Bewijst immers de geschiedenis niet dat bovenstaande woorden waar zijn?
Ze antwoordt:

‘Ik heb nul beesten gezien. Alleen maar mensen die elkaar hielpen. Die mij hielpen, ook al kenden ze me niet.’

Misschien zet dit boek lezers aan het denken. Zo niet, dan lees je een spannend verhaal over drie bewonderenswaardige jongeren. Het is een boek dat je niet makkelijk weglegt, steeds is er die cliffhanger waardoor je verder wil lezen. En de humor ontbreekt niet:

‘Het was een meer. Een ondergronds meer dat zich voor hen uitstrekte. Er zaten ratten aan de waterkant, die tegen elkaar krijsten in het Algemeen Beschaafd Rats. Half in het water, half op de stenen lag een roeibootje, bij elkaar gehouden door touwtjes, spijkers en schietgebedjes.’

Olga Ponjee (1983) schrijft boeken, films en games. In haar vrije tijd maakt ze historische kostuums en metselt ze muurtjes van baksteen.

ISBN 9789491875700 | Hardcover | 192 pagina's | Uitgeverij LetterRijn | 8 februari 2019
Leeftijd vanaf 15 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Liefde en geluk
Jenna Evans Welch

De 15-jarige Addie is met haar ouders en broers uitgenodigd voor de trouwerij van haar tante. Daarvoor moeten ze vanuit Seattle naar Ierland reizen. Hun vader gaat niet mee.

Terwijl de anderen in Ierland een huwelijksreis gaan maken, mag Addie naar haar vriendin in Italië. Maar ze moet wel het gezelschap van haar oudere broer Ian op de koop toe nemen. Tot voor kort waren die twee dikke maatjes, maar er is iets gebeurd waardoor ze nu overhoop liggen. Hun moeder weet niet wat er aan de hand is, maar vindt dat ze het goed moeten maken. Ze dreigt met toekomstplannen die anders zijn dan Addie en Ian dat in gedachten hebben. Maar wat is er dan gebeurd? Het heeft iets te maken met een fout vriendje, maar Addie wil er niet over praten.

Nadat hun moeder en twee broers met de bus vertrokken zijn voor de huwelijksreis van tante Mel, gaat evenwel alles fout. In plaats van een vakantie in een warm Italië bij Lina, haar vriendin die haar liefdesverdriet wel zal verhelpen, bevindt Addie zich in een krap autootje met haar broer en een vreemde jongen die blijkbaar al lang een vriend is van Ian. Rowan is Iers, hoe kan hij een vriend zijn zonder dat Addie daar iets van weet?
Tot haar verbijstering ontdekt ze wat Ian van plan is, iets dat totaal niet lijkt op waar zij van uit ging: dat haar broer er naar uit keek om naar die universiteit te gaan waar hij door zijn sportieve talent met open armen ontvangen zou worden. En waarom zit hij haar zo te pushen dat ze tegen haar moeder vertelt wat er met dat vriendje gebeurd is?

Rowan krijgt steeds telefoontjes van zijn moeder, die hij niet aan wil nemen, en de auto die hij bestuurt door het regenachtige Ierland mankeert van alles. Een gelukkig toeval is dat Addie nogal technisch aangelegd is! Maar dat de auto lekt, en dat het overal waar ze uitstappen erg modderig is, daar kan zij ook niets aan doen. De route die ze volgen is min of meer die aangeraden wordt in de ‘Reisgids Ierland voor mensen met liefdesverdriet’. Daar staan bepaalde bijzondere locaties in Ierland in, waar je opdrachten moet doen die je helpen om je verdriet te verwerken.
Addie ziet overal beren op de weg, en helaas zijn een paar van die beren levensecht!
Dan heeft Lina een bijzonder idee…

Een reisgids om van je liefdesverdriet af te komen! Erg origineel. Zo wordt het verhaal nog een beetje toeristisch ook. ‘Liefde en geluk’, de titel zegt al dat het een feelgoodroman is. Het heeft een prettige spanningsboog en veel humor, maar gelukkig is er meer. Het is het verhaal van drie jongeren die in een roadtrip door Ierland volwassen besluiten moeten nemen. Zonder volwassenen, die hen kunnen helpen bij het oplossen van allerlei problemen. Het gaat over foute vriendjes en zelf bepalen wat je toekomst wordt. Helaas – maar de schrijfster is Amerikaans, het is te verwachten – is het einde nogal sentimenteel. Net als de fictieve schrijfster van de reisgids:

‘Wist je dat elk blaadje van het klavertje ergens voor staat? Dat is zo, lieverd. Geloof, hoop en liefde. En mocht je er eentje vinden met vier blaadjes, nou, dan staat die vierde voor geluk. Geloof, hoop, liefde en geluk. Maar boven alles wens ik je liefde toe. Liefde is haar eigen vorm van geluk.’

Dat klavertje is dan ook verwerkt in de omslag.

Eerder schreef Jenna Evans Welch Liefde & Gelato, een verhaal dat speelt in Toscane, waarin vriendin Lina de hoofdrol speelt. Waar zou het volgende boek zich afspelen?

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Truth or Dance
Trilogie deel 1
Chinouk Thijssen

De ik-persoon zit in de auto met een aantal anderen, namen worden er niet genoemd. Zij zijn gespannen omdat ze op weg zijn naar een auditie. De rijstijl van degene die achter het stuur zit doet er geen goed aan, ze gaat steeds sneller en roekelozer rijden! De anderen worden bang en de chauffeuse reageert nog steeds niet op hun steeds dwingender vraag om langzamer te rijden…

Maar dit was het verhaal nog niet, in het volgende hoofdstuk worden we drie jaar in de tijd terug gevoerd en ontmoeten we de vier vriendinnen, India, Lisa, Nikki en Zoë. Zij zitten in het laatste jaar van de dansopleiding van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Het is hard werken, maar de meiden dromen er van om auditie te kunnen doen bij een van de grote dansgezelschappen. Zover zijn ze nog lang niet, eerst moeten ze op de vervolgopleiding toegelaten worden!

Als ze na de zomervakantie aan het nieuwe jaar beginnen is er evenwel eerst de auditie voor de eindvoorstelling, waar ze zich druk om maken. Natuurlijk willen ze allemaal de hoofdrol maar er is veel concurrentie. Raven bijvoorbeeld is ook erg goed, vindt India, de ik-verteller. Maar Raven doet vreemd. In het verleden is ze al eens uitgevallen tegen India: zij zou nooit in het Nationale Ballet kunnen dansen vanwege haar huidskleur en haar kroeshaar, zei ze. Nu is er blijkbaar nog meer aan de hand. Maar behalve dat ze vervelend doet, weten de anderen niet wat wat haar mankeert.

Als een van de leraren kondigt aan dat hij het dit laatste jaar anders gaat doen, staat iedereen op scherp. Het blijkt een speurtocht te worden, ze vormen groepjes en krijgen opdrachten. Uit het winnende groepje wordt degene gekozen die de hoofdrol gaat spelen!
Natuurlijk vormen de vier vriendinnen een groepje en hun eerste opdracht verloopt prima. Maar dan worden ze toegevoegd aan een chatgroep met de naam Truth or Dance. Lang denken de meiden dat het van dezelfde leraar afkomstig is, maar de opdrachten worden steeds vreemder en de leraar blijkt van niets te weten. Maar wie zit er dan achter? Het moet iemand zijn die hen allemaal goed lijkt te kennen. Waarom worden de opdrachten die ze via de app krijgen steeds gevaarlijker? Waar is die persoon op uit?

Het is een beetje een anticlimax als op het einde blijkt dat dit het eerste deel is van een trilogie. De lezer blijft zitten met vermoedens, er zijn vooralsnog geen antwoorden. En die wil je dan wel kennen!

Chinouk Thijssen heeft zelf jaren een carrière in de balletwereld geambieerd, wat helaas niet gelukt is. Ze kent evenwel het wereldje heel goed, en dat proef je in deze thriller. De onderlinge jaloezie, met daarnaast ook de vriendschap, de allesoverheersende ambitie om maar de top te bereiken. Het keiharde werken en het verbijten van de pijn, de angst voor blessures en voor een toenemend gewicht, het onbegrip van buitenstaanders waaronder ook familie, en het probleem van moeders die hun eigen dromen in hun dochters verwezenlijkt willen zien worden, het komt allemaal aan de orde.

Het boek begint met de uitleg over danspassen en andere balletterminologie. Wel zo prettig, uitleg hierover hoeft het verhaal dat volgt niet meer te onderbreken.

De eerdere boeken van Chinouk Thijssen blijken een goede vingeroefening geweest te zijn in het creëren van spanning, want die wordt in deze nieuwe thriller uitstekend opgebouwd. Het blijft lang onduidelijk dat de groepschat niets te maken heeft met school, maar wie er dan wèl achter zit?
Hopelijk volgt het tweede deel snel!

Chinouk Thijssen (Rotterdam, 1983) is een van de bekendste boekvloggers van Nederland. Ze is auteur en tekstredacteur voor verschillende uitgeverijen Ze schrijft columns en Young Adult thrillers. In 2017 stond ze op de vierde plaats op in de verkiezing Rotterdamse Zakenvrouw van het Jaar.

http://www.chinoukthijssen.nl

De laatste halte
Wendy Brokers

Vier jongeren rond de zestien jaar gaan met twee 4-havoklassen, op werkweek naar Londen.Na een verontrustende proloog waarvan we niet weten over wie het gaat, begint het verhaal op de vroege ochtend als ze de bus in stappen.

Naima is van Marokkaanse afkomst, draagt geen hoofddoek uit eigen verkiezing, maar voor de xenofoben in haar omgeving maakt het niet uit, ze wordt veelal genegeerd door haar klasgenoten.
Loïs baalt stevig dat ze niet op tijd zal zijn en dus niet bij haar vriendinnen kan zitten in de bus.
Jonas is een eenzelvige jongen, op wie Loïs al een tijdje een oogje heeft. Tot zijn verrassing zit ze ineens naast hem. Niet dat hij nu opeens sociaal gaat doen, maar hij heeft eveneens interesse in Loïs.
Ralph is niet bepaald een populaire jongen, hij is blijven zitten, en blijft op afstand van de anderen, die immers ‘nog zo jong’ zijn.
Naima vindt hem leuk, en laat nu een van de laatste plekken in de bus naast hem zijn.

Als je dit eenmaal gelezen hebt, weet je: geen twijfel mogelijk: hier gaan twee stelletjes ontstaan!
Omdat ze op hun tochten door de stad bij elkaar in een groepje worden gezet, trekken ze met z’n vieren op. Ralph blijkt in Londen gewoond te hebben, en dat maakt het makkelijker om de weg te vinden.
Zo komen ze met nog anderen uit hun gezelschap terecht op Charing Cross, waar het vreselijke gebeurt: een terrorist pleegt een aanslag. Al snel wordt duidelijk dat het niet een enkele zelfmoordterrorist is, maar dat er meerdere radicalisten actief zijn. Een ervan is een bekende…
Tijdens hun angstige vlucht leren de vier elkaar goed kennen en komen hun diepste emoties en geheimen naar boven.

Het is veel: vier jongeren die al een flinke rugzak met zich mee dragen en daar mee om moeten zien te gaan. Daar boven op deze confrontatie met de dood. Het heeft als gevolg dat ze zich bloot geven waar ze dat anders zeer waarschijnlijk niet gedaan zouden hebben.
Dat levert op zich al een heftig verhaal op, en dan is er ook nog de dreiging op de achtergrond, bommen, geweren, messen, de aanslagplegers zijn nietsontziend.

Wendy Brokers laat haar personages om en om het verhaal vertellen vanuit de ik-persoon, waardoor zij hun gedachten en reacties nog indringender kan laten zien.
De vriendschap die zij laat groeien tussen deze jongeren is echt. Als je zulke vreselijke gebeurtenissen met elkaar deelt ontstaat er vanzelf een band. En Loïs blijft realistisch. Ze relativeert:

‘Ik vraag je niet om met me trouwen, Jonas Mulder. Ik vraag je alleen om mijn vriendje te zijn. Voorlopig. Tot ik je zat ben.’ Er blinkt iets in haar ogen.
Maar ik waarschuw je dat dàt misschien wel even kan duren.’

De laatste halte is een psychologische thriller – voor young adults - waar je U tegen zegt.

Als je de leeftijd van de jongeren het verhaal buiten beschouwing laat – het zijn nog kinderen, zijn zij in staat tot zulke diepe inzichten? – dan is dit een een overtuigend verhaal. Een verhaal over wat angst met je doet, over vertrouwen, voor elkaar opkomen, ook al is de ander op het eerste gezicht niet degene met wie je om wilt gaan.

Wendy Brokers is eigenlijk kinderverpleegkundige, maar bleef altijd geïnteresseerd in schrijven. In 2012 deed ze voor het eerst mee aan een schrijfwedstrijd, al snel volgden een column en twee korte verhalen. In 2017 verscheen haar debuutroman Geluk bij een ongeluk.
Dit is haar debuut voor Young Adults.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Twee seconden
Elle van den Bogaart

Het verhaal is kort en krachtig:
De achttienjarige Thomas is tot over zijn oren verliefd op Alicia. Dus moet hij indruk maken, en haalt zijn moeder over hem de auto mee te geven naar het schoolfeest. Onderweg belt het meisje van zijn dromen en dus neemt hij op. Zonder na te denken.
Al pratende is hij afgeleid en rijdt ergens tegenaan. Zonder te gaan kijken wat hij geraakt heeft, rijdt hij door. Zijn paniek wordt nog groter als hij hoort dat er een meisje van zijn school is aangereden, op de plek waar hij was. Ze ligt in coma.

Dean begint de innerlijke strijd: hij probeert zichzelf wijs te maken dat hij dat meisje niet geraakt kan hebben. Het was een muurtje! Het moet een muurtje geweest zijn! Maar de auto moet weg, want ze zullen hem verdenken als ze de krassen zien!
In feite weet hij best dat hij zich aan moet gaan geven, maar hij doet het niet. Smoesjes zijn er volop om dat niet te doen. Hij liegt zelfs tegen de agenten die aan de deur verschijnen. En tegen zijn moeder en Alicia vertelt hij evenmin de waarheid. Het is niet zo dat hij zo goed toneel kan spelen dat zij niets in de gaten hebben, maar hij blijft beweren dat er niets aan de hand is.

Intussen neemt zijn schuldgevoel toe, de twijfel groeit, hij moet het weten!

‘Als ik dit heb gedaan, ben ik de grootste klootzak ever.’

Wat zal hij doen? Is hij sterk genoeg om onder ogen te zien dat wat hij gedaan heeft niet deugt? Sterk genoeg om zijn moeder en Alicia de waarheid te vertellen?

Elle van den Bogaart beschrijft de innerlijke strijd van Thomas alsof ze het zelf meegemaakt heeft, zo levensecht en overtuigend is het verhaal. Zij schrijft in een zeer toegankelijke stijl over een indringend probleem. De manier waarop de jongen worstelt met zijn gevoelens is herkenbaar voor een tiener, hoewel het te hopen is dat de situatie minder bekend zal zijn.

Elle van den Bogaart (Nuland, 6 april 1959) schrijft voor jongeren. Zij won in 2005 de debutantenprijs van de jonge jury voor haar eerste boek De gele scooter. Daarna stond zij ook op de lijst voor de kerntitels van de jonge jury voor haar boeken Prooi, No deal en Verdoofd.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De laatste missie
Derde deel van de trilogie ‘Frontlinie’
Michael Grant

Hoe het de vrouwen Rio, Frangie en Rainy verging, vanaf hun aanmelding in 1942 voor actieve dienst in het Amerikaanse leger hebben we in de twee eerdere delen kunnen volgen. Zij hebben hun weg gevonden in de harde wereld van het oorlogvoeren.
Rio was nog maar zestien jaar toen ze zich - liegend over haar leeftijd - aanmeldde, maar maakt razendsnel carrière.

‘Diep in haar hart weet Rio echter dat ze eigenlijk dienst heeft genomen omdat Jenou (haar vriendin) dat deed, en omdat ze zich net als Jenou suf verveelde in Gedwell Falls, Californië. En omdat ze het gevoel had dat ze werd meegevoerd. Dat het getij van de geschiedenis om haar heen was gestegen en haar met zich mee had gedragen, als een stuk drijfhout in een vloedgolf.
Het was nooit haar bedoeling om in de buurt van het front te komen.’

Rio heeft een relatie met piloot Strand, maar vraagt zich af of ze ooit nog een braaf huisvrouwtje kan zijn zoals hij dat van haar verwacht. Maar nu is het 6 juni 1944, D-Day, en ze nadert met haar mannen – en vrouwen – de kust van Normandië: Omaha Beach, een smal strand met hoge kliffen waarvandaan de Duitsers een te goed zicht hebben op de Amerikanen.

Dan is er Rainy, niet praktiserend joods, haat Duitsers, en zij heeft zich na akelige ervaringen met de Gestapo laten inzetten als spionne. Zij moet gegevens over Duitse stellingen doorgeven, maar raakt betrokken bij verzetspraktijken. Zo is ze getuige van de vernietiging van het Franse dorpje Oradour-sur-Glane.
En er is de zwarte Frangie die er van droomt om arts te worden, maar dat kan natuurlijk niet, weet ze. Zij is immers zwart. In de oorlog doet ze dienst als hospik.

In dit derde deel volgen we ook Lupé, is afkomstig uit Mexico, zou zichzelf een cowgirl kunnen noemen, omdat ze het werk op een grote ranch net zo goed aankan als een man. Na slechts dertien weken training doet zij dienst onder Rio.

Eenmaal geland verplaatst de strijd zich van Normandië naar de Ardennen. Bij Aken ligt het Hürtgenwald waar zich een heftige strijd afspeelde.
Na de slag bij Aken komt Rio ook nog in een concentratiekamp waar ze gruwelen ziet die ze nooit meer zal vergeten. Uit de geschiedenis is bekend dat dit allemaal op waarheid berust, maar dat Grant er voor gekozen heeft dit alles onomwonden en recht voor zijn raap in een boek voor vijftien en ouder te vertellen is erg heftig. Het is absoluut geen verhaal voor tere zieltjes, ook al is het belangrijk dat je weet wat er zich afgespeeld heeft.

Het systeem van een leger dat immers een samenraapsel is van allerlei achtergronden, verschillende religies en afkomst is voor Grant dé insteek om kwesties als racisme, seksisme en antisemitisme te bespreken.
Grant gebruikt de tegenwoordige tijd, waardoor de actie nog actiever overkomt. Er zijn enkele onderbrekingen in de vorm van brieven aan en van het thuisfront, waarna je als lezer opnieuw de hel ingevoerd wordt. Zijn stijl is filmisch, maar of we op een verfilming zitten te wachten is zeer de vraag.

Achterin vinden we een verantwoording en foto’s. Ook vertelt Michael Grant in een nawoord hoe hij gebruik heeft gemaakt van feitelijkheden – er is een bibliografie – maar de Divisie waar zijn personages zich in bevonden heeft hij verzonnen. Ook de ruime hoeveelheid vrouwen die hij in zijn boeken opvoert is fictie. Als er al vrouwen deelnamen in de gevechten in Europa, dan waren dat uitzonderingen. Pas in de jaren negentig mocht een vrouw echt dienst nemen.
Maar Grant laat zijn vrouwen absoluut niet onderdoen voor mannen. Wat zij moeten doen, wat zij meemaken is hetzelfde. Keihard, het gaat om leven en dood, je beste vrienden zien sterven en toch door moeten gaan. Moeilijke beslissingen nemen voor de goede zaak al zullen die levens kosten.

Nooit weer, is zijn slotwoord.

Michael Grant (Los Angeles, juli 1954) is een Amerikaans schrijver. Hij is medebedenker en coauteur van de boekenreeksen Animorphs en Everworld, maar in Nederland en België is hij bekend door zijn serie Gone. Hij groeide op in een militair gezin en bezocht tien scholen in vijf staten, alsmede drie scholen in Frankrijk. Als volwassene werd hij schrijver, voor een deel omdat "het een van de weinige banen was die hem niet zou binden aan een specifieke locatie".

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Voor het laatst gezien
Caleb Roehrig

Als de vijftienjarige January McConville vermist wordt, komt de politie bij Flynn Doherty langs. Hij is namelijk haar vriendje en de laatste die haar gezien heeft. Flynn heeft echter een geheim en dat maakt het moeilijk om precies te vertellen wat er zich tussen hem en January heeft afgespeeld. Wat dat geheim is, ontdekken we als lezer al vrij snel. Flynn voelt zich namelijk meer aangetrokken tot jongens, maar daar heeft hij het nog moeilijk mee en het is niet iets waar hij voor uit wil komen.

Flynn vraagt zich ook af wat er met January is gebeurd en gaat op onderzoek uit. Was January zelf wel helemaal eerlijk? Sinds haar moeder hertrouwd is met Jonathan Walker, is haar leven ingrijpend veranderd. Jonathan Walker is een zeer rijke senator, die bezig is met z'n herverkiezing. January zit nu op een eliteschool en tegen Flynn heeft ze geklaagd over de sfeer daar en de leerlingen, die allemaal vreselijk snobistisch zijn.

In cursieve stukken leren we meer over de verhouding tussen January en Flynn. Flynn ontdekt dat January dingen over hem heeft verteld, die niet kloppen en er blijken meer leugens te zijn. Tegen Flynn heeft January gezegd dat ze het zo druk heeft en tegen anderen heeft ze gezegd dat Flynn zoveel beslag op haar legt.

Het boek geeft ook een minder fraai beeld van de Amerikaanse politiek, waarin het hele gezin van een politicus in de spotlights komt te staan en alles uitgebuit dient te worden, om het doel te bereiken, inclusief de verdwijning van een jong meisje, dat toevallig de stiefdochter van de politicus is. Het cynisme wordt wel zeer duidelijk getoond door Eddie, de campagneleider van Jonathan Walker. Die wil de verdwijning en de vermoedelijke dood van January, die hij overduidelijk als een risico voor de carrière van haar stiefvader zag, politiek uitbuiten, door een wetsvoorstel in te dienen voor hogere straffen voor misdrijven waar minderjarigen het slachtoffer van zijn. En als hij Flynn, die wel eens een joint rookt, er voor op kan laten draaien, is het allemaal nog beter. Dan kan Jonathan Walker ook gemakkelijker pleiten voor strengere drugswetten.

'Voor het laatst gezien' is duidelijk een boek voor jongeren van 15 jaar en ouder. Dat is al te zien aan het omslag en je merkt het ook aan het taalgebruik en de aandacht voor de ontluikende seksualiteit van de hoofdpersoon. Dat laatste speelt geen grote rol in het verhaal, maar er is wel aandacht voor.
Het volgende boek van de schrijver met de titel 'White rabbit' is al aangekondigd voor februari 2019 en ik ben heel benieuwd of dat boek net zo spannend is als 'Voor het laatst gezien'.

ISBN 978 90 00 36468 8 | Hardcover | 283 pagina’s | Van Goor Uitgeverij Unieboek Het Spectrum | november 2018
vertaald door Sandra Hessels

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER